Een andere daginvulling
Ken jij ze, die dagen dat alles anders loopt?
Eergisteren appte mijn 65+ buufje dat ze heel graag 5 ‘beterschap’ kaarten wilde kopen bij me en dat ze die morgen (gisteren) kwam halen. Nu lopen we vaker bij elkaar aan en we hebben allebei de instelling, lukt t dan is het goed, komt t n andere dag beter uit, dan is het ook goed. Ik heb haar gisteren niet gezien.
Vanochtend krijg ik een appje, dat ze gisteren graag had willen komen, alleen het ging niet goed met een v haar hondjes. Ze schrijft verder, ze hebben vanavond een afspraak met de kliniek om hem in te laten slapen. Ontzettend verdrietig, je huisdier in laten slapen is heel moeilijk, het ineens missen van je maatje is niet leuk. Zo veranderde haar dag gisteren plots en vandaag eigenlijk ook weer, ze schrijft dat ze niet aanspreekbaar is, omdat ze heel veel verdriet heeft, wat heel erg goed te begrijpen is. Ik schrijf dit ook en bied tegelijkertijd ook aan, mocht ze er toch behoefte aan hebben dat ze hier mag komen uithuilen.
Zoiets bied je niet bij iedereen aan, ik weet dat zij hiervan evt. gebruik maakt wanneer ze de behoefte heeft. Vrijblijvend aanbod.
Ik geef haar ook het advies om geen risico’s te nemen vandaag, geen flikflaks en geen handstand bovenaan de trap, ze is door het verdriet toch iets meer uit balans dan anders. Wanneer ze dit leest, weet ik dat er een glimlach op haar gezicht komt. Heel even wordt zo’n sombere (ook dat nog, regen, donker, somber, guur) dag iets luchtiger. Ze appt terug dat ze haar postzegels uit gaat zoeken en vraagt, dit is wel veilig toch?
Ik app haar het volgende: Ja hoor, dat is veilig, alhoewel…wel met de serre deur dicht! Want anders wappert er straks een postzegel weg, jij als een speer erachter aan. In jouw enthousiasme vergeet je je sloffen aan te doen, je loopt dus op je sokken naar buiten. Een, twee, drie, vier stappen en dan FLATS! Je stapt zo in een plas… eenden schijt!!
Zal ik nog verder gaan, app ik haar. Ik weet dat ze visueel hiervan al een goed beeld kan vormen en dat dit weer een glimlach oplevert. Ik besluit t antwoord niet af te wachten en herpak mijn verhaal.
Je glijd zo het laatste hekje door, richting de sloot. Je roept iets en je zegt iets tegen de eenden die je in jouw glijpartij tegenkomt…BOMMETJE!!! FLETSS…buuf te water.. Ja hoor en wat sta ik daar te doen langs de waterkant? Juist mijn 65+ buufje uit het water vissen, die heel druk aan het mopperen is dat die ene postzegel in de boom hangt en hoe komen we daar nu weer bij….we..? postzegel??
Een voordeel buuf, je sok is weer schoongespoeld!!
Ze appt me: Hahahaha, ik zie het helemaal voor me! Je moet een boek schrijven! Hmm, ja joh tijd zat! Toch was dit het moment dat ik dacht, nou kan t in elk geval in mijn blog verwerken.
Waarschijnlijk is het voor jou een iets minder grappig verhaal, de eis is wel dat je visueel plaatje kan maken. Ik ken mijn buufje al sinds we hier wonen en dat is al weer bijna 12 jaar! Het is een schat en we staan wanneer nodig voor elkaar klaar. We lopen absoluut niet de deur plat bij elkaar en af en toe trekken we er op uit. Je leert elkaar toch wel aardig kennen in al die jaren. Bij het bovenstaande verhaal hoort eigenlijk wat achtergrond info voor jullie als lezer. Zoals dat we ooit 3 muskus eenden hier hadden en nu 11 of zo. Het zijn van die grote wit/zwarte eenden met grote rode platvoeten. Wanneer je ze voert en tegen ze praat, worden het je vrienden. Ze voelen zich dan zo op je gemak bij je dat ze je hele terrein onder schijten. Echte liefde! Heel af en toe, vliegt zo beest per vergissing mijn tuin in en die jaag ik dan op mijn vriendelijkst er direct ook weer uit. Ik pas voor deze vriendschap -. Verder is het qua achtergrond info handig om te weten dat de uitspraak: ‘een ongeluk zit in een klein hoekje’ echt een match is bij deze buurvrouw. Nu je dit weet, kun je nog eens bovenstaand verhaal lezen. Hoogst waarschijnlijk samen met het visueel plaatje erbij beleef je onze avonturen nog iets echter.
Wie weet schrijf ik vaker over onze avonturen!
Groet, Monique